Marrazki bizidunen faborea
Ni bezalako marrazki bizidunen zale batentzat ze plataforma ederra den Disney Plus, bertan daude ikus-entzunezko eduki onenak; hala nola, Lilo eta Stich (2025), Edurne zuri (2025), Lehoi erregea (2024), Itsas lamiatxoa (2023), Mulan (2020)… Hau irakurrita pentsa zenezake datak gaizki daudela, eta galde zeniezaioke zure buruari; «Lilo eta Stich ez ahal da 2002koa?». Bada, zerrendatu ditudanak ez dira jatorrizko edukiak, gerora egin diren egokitzapenak baizik. Remakeen garai gorenean gaude, gidoilarien irudimen falta, ekoiztetxeen arriskatzeko gogo ezarekin batu da, eta hauxe da emaitza; Disney-en bere garaian arrakasta handia izan zuten marrazki bizidunak oinarri hartuta, inolako arrazoirik gabe, hezur-haragizko pelikulak egiten ari da. Marrazki bizidun bati gerta dakiokeen gauza onena izango balitz bezala.
Zutabearen hasieran Disney aipatu dut, baina egokitzapenak egitearen epidemia ekoiztetxe ia gehienetara zabaldu da; Netflixek ere egin izan ditu saiakerak; alde batetik, Death Note (2026) anime arrakastatsuaren egokitzapena egin zuten, eta negargarria izan zen; bestetik, animearen maisulana den One Piece (1999) hartu, eta aktoreekin egokitu zuten –azken hau arrakasta izaten ari den arren–. Max plataforma ere ez da atzean gelditzen; Last of us bideojokoaren zinematikak goitik behera kopiatu, eta live action-a den bi denboraldiko desengainu bat ekoiztu berri dute. Hau da egungo zinemagintzaren gakoa: fan kantitate handia duen frankizia bat hartu, eta berregin. Agerikoa den bezala, ekoiztetxeentzat ekonomikoki errentagarriagoa da, baina ikus-entzuleok, ordainetan, produktu merke eta desatsegin bat jasotzen dugu, eta, okerrena da jatorrizkoak baino hobeak direla uste dugula.
2024an ekoiztutako Mufasa: Lehoi erregea jatorrizkoa baino hobea da? Aitortu beharra dago, alderdi teknikoan aurrerapen izugarriak egin direla, eta kutsu hiperrealista harrigarria dela, baina istorioa kontatzeko moduak ez du konparaziorik 1994ko maisulanarekin. Jatorrizko bertsioan, pertsonaiek askoz hobeto adierazten dituzte emozioak bertsio hiperrealistak baino, eta hori horrela da, marrazki bizidunen lengoaiaren parte delako. Barkatuko didazue atrebentzia, baina «bizitza errealeko» lehoi bat hitz egiten ikustea ez zait bat ere sinesgarria egiten. Aipatzekoa da baita, George Orwellen Animal Farm liburuaren egokitzapenak ondo funtzionatu zuela, beste aldagai askoren artean, marrazki bizidunetara egokitu zelako. Aktoreekin ekoiztuko balitz, emaitza guztiz ezberdina izango litzake.
Istorio bakoitzak bere medioa du, eta horien artean jauzi egitea positiboa da. Liburua, antzerkia edo ahoz ahoko istorio bat ikus-entzunezkoetara eramatea egokia iruditzen zait, medio bakoitzak bere indarguneak dituelako eta istorioak berak beste sakontasun bat hartzen duelako. Baina zer hobetzen du ikus-entzunezko medio batetik –marrazkietatik– beste ikus-entzunezko medio batera –pelikuletara– igarotzeak? Eta, zenbat pelikula egokitu dira marrazkietara eta zenbat marrazki, pelikuletara?
