Berriz ere, proletarioak eta faxistak
Azken asteak zer esana ematen ari dira Lekeition etxebizitzaren auziari dagokionez: Aurreko astean bertan idatzitakoari jarraituz, bizimodua aurrera ateratzeko okupazioa bezalako metodo arriskutsu bat aurrera eraman behar izan duen familiaren kalbarioari, orain kazetarien jazarpena gehitu zaio. Aurreko martitzenean, kaletik haien bizilekua grabatzen aritu ziren, jendeari haiei buruzko iritzia eskatzen…
Ez ditut ikusten kazetari hauek Lekeitioko etxejabeei galdetzen ea zergatik ez ote duten urte guztirako alokatzen hautsa hartzen daukaten pisua.
Ezta udalari edo gobernuari galdetzen ere ea Lekeition (eta beste herri turistiko batzuetan) montatuta dagoen mafia inmobiliarioaz jakitun diren eta baldin badira ea zergatik dauden beste leku batera begira arazo honen aurrean.
Kazetaritza (ere) ez da neutroa, miseria gero eta normalizatuago eta kriminalizatuago dagoen gizarte honetan. Izan ere, haiek “haien lana egiten bakarrik” zeuden.
Konfuziok omen zioen “jakintsuak ilargia seinalatzen duenean tontoak atzamarrari begiratzen diola”. Kasu honetan, arazoa nahiko ebidentea denez, uste dut ez garela kazetari tontoez ari, baizik eta gizarte osoan zabaltzen ari den proletargoaren kriminalizazio kontzienteaz. Arazoa, bizi bitartekoen jabetza pribatua eta merkantilizazioa dira, beste aldera begiratzea gustatzen bazaigu ere.
Bestalde, eta gai berdinari jarraituz, Lekitxar batek Bilboko familia bat haren etxetik bota nahi izan du, ez-ordaintze bat-edo aitzaki hartuta. Hainbatek seinalatu bezala, lekitxar honek faxismoa bultzatu du. Baina ez soilik “Horus Desokupa” enpresak zuzenean naziekin binkulazioa duelako. Are garrantzitsuagoa da berak normaltzat tratatu duen hori seinalatzea: familia bat kale gorrian utzi nahi izan duela berak poltsikoa betetzen jarraitzeko. Egindakoa gutxi ez, eta gainera publikoki sekulakoak bota ditu familia hau moralki ere seinalatu asmoz.
Desokupa zein nazien grupuskulo txikiak seinalatu eta borrokatu behar dira, baina faxismoa “gure” artean hasten da pertsona baten etxebizitza eskubidea urratzeko prest dagoenean gure izeba, aita edo kuadrilakoa, etxebizitza berak “inbertsio” bezala ulertzen duelako. Horrek zuzenean elikatzen du erreakzioa, langile klasearen banaketa sistematiko bihurtu eta kapa kolpatuenen espultsio eta kriminalizazioa normaltzen dituelako. Joera erreakzionario hauek eskuin muturrak botoetara kanalizatzea jada eginda dagoen lan bat bukatzea besterik ez da.
Kontuz. Ez gara ari etxebizitzaz bakarrik. Gizarte madarikatu hau atzera saltoka ari da aldatzen eta kontziente izanda erantzun behar dugu kasu guzti hauetan. Ez dadila gertatu Bertolt Brechtek hain profetikoki seinalatu zuena: “nire bila etorri zirenerako, jada beranduegi zen”.
